Obóz jeniecki pod Strzałkowem

Obóz jeńców pod Strzałkowem - powstały na przełomie 1914 i 1915 roku niemiecki obóz dla jeńców z frontów I wojny światowej, od 1919 polski obóz jeniecki i obóz dla internowanych.

Obóz był położony przy granicy dwóch państw zaborczych – Cesarstwa Niemieckiego i Imperium Rosyjskiego – przy drodze łączącej dwie przygraniczne miejscowości: Strzałkowo po stronie pruskiej i Słupcę po stronie rosyjskiej (aktualnie Droga krajowa nr 92). Po zakończeniu I wojny światowej podjęto działania zmierzające do jego likwidacji, jednak w związku z wybuchem wojny polsko-bolszewickiej, od 12 maja 1919 zaczął funkcjonować jako obóz dla jeńców Armii Czerwonej. W dniu 11 lipca 1919 rozporządzeniem Ministerstwa Spraw Wojskowych nadano mu nazwę Obóz Jeniecki Nr 1 pod Strzałkowem. Zawieszenie broni w wojnie polsko-bolszewickiej weszło w życie 18 października 1920 roku. Po wejściu w życiezawieszenia broni obóz został przekształcony w miejsce przetrzymywania osób internowanych, w tym żołnierzy Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Ostatecznie obóz przestał funkcjonować 31 sierpnia 1924 roku.

Przy obozie jenieckim położony był cmentarz.

Hasło "Strzałkowo" bywa dziś często używane propagandowo przez Rosję jako odpowiedź na polskie żądania ukarania winnych zbrodni katyńskiej jako część propagandowej akcjiAnty-Katyń. Większość więźniów, która spoczywa na cmentarzu jenieckim w Strzałkowie, umarła wskutek epidemii tyfusu.